گفتگو با برخی از هنرمندان گروه‌های سرود در جشنواره هنر‌های شهری نوروز ۱۴۰۲ مشهد
بخش «سرود» از آخرین بخش‌های جشنواره هنر‌های شهری مشهد محسوب می‌شود که آثار ارسالی هنرمندان اواسط بهمن ماه داوری و نهایی شد. این بخش میزبان آوا‌ها و نوا‌های دلنشین، فر ح بخش و امیدآفرین هنرمندان سراسر کشور بود که به گفته آنان با استقبال خوب مردم مواجه شد.
ریحانه موسوی | شهرآرانیوز؛ بخش «سرود» از آخرین بخش‌های جشنواره هنر‌های شهری مشهد محسوب می‌شود که آثار ارسالی هنرمندان اواسط بهمن ماه داوری و نهایی شد. این بخش میزبان آوا‌ها و نوا‌های دلنشین، فر ح بخش و امیدآفرین هنرمندان سراسر کشور بود که به گفته آنان با استقبال خوب مردم مواجه شد. ۱۵ گروه سرود از مشهد و ۲۰ گروه نیز از دیگر استان‌های کشور همچون مازندران، لرستان، چهارمحال و بختیاری، فارس، سیستان و بلوچستان، هرمزگان و اصفهان در این جشنواره حضور داشتند و آثار آن‌ها ارزیابی و داوری شد.
از مجموع ۳۵ گروه سرود که آثار خود را ارسال کرده بودند، ۱۰ اثر انتخاب شد که از این بین، پنج اثر مربوط به گروه‌های سرود مشهدی و پنج اثر نیز مربوط به گروه‌های سرود دیگر شهرستان‌ها بود. خبرنگار شهرآرا در این بخش به سراغ هنرمندان گروه سرود جشنواره هنر‌های شهری مشهد رفت که در ایام نوروز در میان زائران و مردم مشهد به اجرای سرود پرداختند.
هنر سرود، نیازمند توجه مسئولان
مهدی نظری که با گروه سرود «نسیم صبا» از استان چهارمحال و بختیاری در جشنواره هنر‌های شهری مشهد حضور داشت، معتقد است، این روز‌ها در کشور کار‌های بسیار خوبی در حوزه سرود تولید می‌شود که باید با حمایت مسئولان بیشتر دیده و به آن توجه شود.
او می‌گوید: «ما در صحن‌های مختلف حرم مطهر و همچنین پارک ملت اجرا داشتیم که استقبال مسئولان، زائران و مجاوران از اجرای سرود‌ها بسیار خوب بود.»
نظری یادآور می‌شود: «زمانی که فراخوان جشنواره را دیدیم، طرح خود را برای آن ارسال کردیم و پس از داوری در بخش محلی انتخاب شدیم. در طرح خود کار‌های متفاوت و تلفیقی با زبان فارسی نیز داشتیم.»
او زمان اعلام فراخوان این جشنواره را خوب بیان و تصریح می‌کند: «ما توانستیم چندین کار محلی مختص این رویداد تولید کنیم و در حد توان خود آثاری را خلق کردیم تا مخاطب از شنیدن آن لذت ببرد که به دلیل پوشش و گویش محلی، استقبال خوبی از کارمان شد. مردم بعد از اتمام اجرا لطف زیادی به ما داشتند و درخواست می‌کردند تا دوباره آن را تکرار کنیم، اما به علت محدودیت زمانی نمی‌توانستیم این کار را انجام دهیم و از این بابت شرمنده مخاطبان شدیم.»
نظری با بیان اینکه هر جشنواره نقاط قوت و ضعف خود را دارد، بیان می‌کند: «ما در بحث رفت وآمد به حرم مطهر امام رضا (ع) با مشکلاتی روبه رو شدیم، اما هنرمندان به دلیل حضور در بارگاه منور رضوی پای کار بودند و خستگی و مشکلات را به جان خریدند. امیدواریم این گونه رویداد‌ها در آینده با برنامه ریزی بهتری انجام شود، تا گروه‌های بیشتری در آن حضور پیدا کنند. ما انتظار داریم مسئولان حمایت بیشتری داشته باشند، زیرا گروه‌های زیادی وجود دارند که در این عرصه خوش درخشیده اند، اما جای آن‌ها در این جشنواره‌ها خالی است.»
کاهش تمایل جوانان به مهاجرت با اشتغال به هنر
یوسف یونسی، دیگر هنرمند بخش سرود جشنواره هنر‌های شهری مشهد، بیان می‌کند: «ما از شب سال تحویل اجرا‌های خود را در حرم مطهر رضوی آغاز کردیم و تا سوم فروردین در نقاط مختلف شهر برنامه داشتیم. اجرا‌های ما به زبان مازندرانی و در معرفی این خطه از کشور و شخصیت‌های آن، معرفی ایران و همچنین کاری درباره امام رضا (ع) بود.»
او که با گروه «رهپویان ولایت» از استان مازندران در این جشنواره حضور داشته، بر این باور است که در چنین رویداد‌هایی می‌طلبد افراد بیشتری حضور داشته باشند و به برگزاری هر چه بهتر آن کمک کنند.
این هنرمند که چندین سال است در این جشنواره حضور دارد اظهار می‌کند: «کار‌های ما همیشه با استقبال و پسند مردم روبه رو می‌شود، به ویژه اجرا‌های پاتوقی و خیابانی را بسیار دوست دارند. سال قبل جشنواره به لحاظ مکان بهتر بود، اما امسال برنامه زمان بندی رسیدگی به کار‌ها دقیق‌تر و کیفیت بیشتری داشت.»
یونسی با بیان اینکه سرود پیشانی کار فرهنگی است و همیشه تأثیر خود را گذاشته است، خاطرنشان می‌کند: «زمانی که طرح خود را برای جشنواره ارسال کردم هدفم این بود تا آثار هر منطقه و دیار را نشان دهم، زیرا مشهد شهری است که از تمام نقاط ایران و حتی برخی نقاط جهان به آن سفر می‌کنند و اگر ما بتوانیم فرهنگ‌ها و خرده فرهنگ‌های ملی، مذهبی، لباس ها، گویش‌ها و... را در قالب سرود یکجا به مردم ارائه دهیم اثربخش خواهد بود.»
او مشهد را پایتخت فرهنگی کشور می‌داند که هر ایرانی دوست دارد لحظه تحویل سال آنجا باشد و ابراز می‌کند: «کار ما تربیت نوجوانان بوده و سرود بهانه است تا بچه‌ها به وسیله آن در یک فضای فرهنگی و معنوی تجربه کسب کنند، ما نیز به انجام این کار و حضور هرساله در بارگاه این امام بزرگوار عادت کرده ایم.»
یونسی با ابراز امیدواری نسبت به اینکه روزی می‌رسد که جشنواره سرود جایگاه واقعی خود را پیدا خواهد کرد، می‌گوید: «باید در آینده تمام مربیان سرود که دغدغه‌مند هستند و کار خود را دوست دارند، بتوانند بدون دشواری مالی آثار خود را ارائه دهند و فرزندان ایران زمین زیر پرچم آن تربیت شوند و تأثیرگذار باشند.»
او در پایان تصریح می‌کند: «هرچه فعالیت در حوزه‌های مختلف هنری از جمله سرود در کشور بیشتر شود، جوانان و نوجوانان ما کمتر دغدغه مهاجرت به خارج از کشور را خواهند داشت. من به عنوان شخصی که ۲۵ سال از عمر خود را صرف هنر سرود کرده و شاگردان زیادی تربیت نموده ام، وقتی موفقیت و اظهار لطف آنان را به خود می‌بینم بیش از پیش به تأثیرگذاری این رشته هنری پی می‌برم.»
جانمایی ضعیف گروه‌های سرود در جشنواره هنر‌های شهری
سید حمید دلاور که با گروه سرود «نورالقائم» از مشهد دو کار را در مدح کشور ایران و فدا شدن برای آن آماده کرده بود اظهار می‌کند: «جان فدای نام تو» و «یاد تو و قلبم، نام تو دم به دم»، آثاری بود که با حضور ۱۰ نفر از هنرمندان شهرستان طرقبه شاندیز و مشهد در بخش سرود جشنواره هنر‌های شهری مشهد به صورت زنده اجرا کردیم.»
او ادامه می‌دهد: «گروه ما پس از دو ماه تمرین در این جشنواره حضور یافت و توانست نظر داوران را جلب کند. اجرا‌های ما محدوده چهارراه شهدا و در پیاده رو‌های منتهی به حرم برگزار شد که باتوجه به ایام عید و عزیمت زائران و مجاوران به سمت بارگاه منور رضوی با استقبال روبه رو شد.»
دلاور ادامه می‌دهد: «گروه‌های متعددی از تمام استان‌ها آثار خود را برای جشنواره ارسال کردند و پس داوری پنج گروه از مشهد به همراه گروه‌هایی از دیگر شهرستان‌ها در نقاط مختلف شهر از جمله اطراف حرم مطهر، راه آهن، پایانه‌های مسافربری و ... اجرا داشتند. داوران جشنواره افراد شناخته شده‌ای بودند و انتخاب‌های آن‌ها درست و بجا بود.»
دلاور ضمن اشاره به این موضوع که آثار حاضر در جشنواره هنر‌های شهری مشهد باید مربوط به بهار باشند، می‌گوید: «کار‌هایی که ما اجرا کردیم ضمن پرداختن به مبحث امام رضا (ع) و خوشامدگویی به زائران حرفهای جدیدی برای گفتن داشت. برخی از آثارمان نیز قبلا تولید شده بود که مردم زیاد آن‌ها را نشنیده بودند، همچنین یک کار موزیکال نیز داشتیم که به زبان فارسی و عربی به مردم خوشامد می‌گفت.»
این هنرمند با وجود اینکه از زمان اعلام فراخوان جشنواره رضایت دارد، نسبت به فاصله کم داوری آثار انتقاد داشته و معتقد است اگر بازه زمانی بین داوری کار‌ها طولانی‌تر شود، گروه‌ها فرصت بیشتری برای هماهنگی انجام کار‌های خود دارند.
دلاور ضمن ابراز گلایه از ضعیف بودن مکان جانمایی گروه‌ها برای اجرا بیان می‌کند: «فضا‌هایی که برای اجرای سرود‌ها هماهنگ شده بود هیچ استیج یا بنری برای مشخص بودن آن نداشت. مثلا به ما گفته شد که مقابل کتاب فروشی به نشر اجرای خود را انجام دهیم، درصورتی که چنین کتاب فروشی در مکان اعلام شده وجود نداشت و آن محل در حال اجرای عملیات ساختمانی بود.
همچنین مشکل نبود برق نیز برای ما چالش‌های زیادی ایجاد کرد، که از برخی مجموعه‌ها تقاضا می‌کردیم تا به ما برق ارائه دهند، اما بسیاری از این کار امتناع می‌کردند و مجبور می‌شدیم تا از بلندگوی شارژی استفاده کنیم، که کیفیت بلندگو‌های برقی را نداشت. فقط روز آخر هماهنگی‌هایی شد که دیر بود و ما هر سال با این چالش‌ها روبه رو هستیم. موضوع دیگری که وجود داشت این بود که، هرچند دو روز اول حضور در جشنواره از اعضای گروه ما پذیرایی نشد، اما نسبت به سال‌های گذشته بهتر بود.»
او یادآور می‌شود: «از زمانی که اجرای سرود در حرم مطهر رضوی آغاز شد، بر اساس بررسی انتقاد‌ها و پیشنهاد‌های مردم، این رشته در صدر استقبال زائران قرار گرفت و بسیار جالب است که زبان سرود و محتوایی که از طریق آن به مردم منتقل می‌شود، تا این اندازه بازخورد‌های خوب به همراه داشته باشد.»
دلاور در انتهای اجرای کار در کنار بارگاه منور رضوی، اشک شوقی که از چشمان زائران سرازیر می‌شود یا لبخندی را که بر لب آنان می‌نشاند، تجربه‌ای لذت بخش و دارای ارزشی والا می‌داند.
اثری نو در اجرا، طراحی لباس و تنظیم آهنگ
محسن اسبوچین، سرپرست و مربی گروه سرود «رویش» از مشهد نیز می‌گوید: «ما در مناطق مختلف شهر مانند بوستان کوهسنگی، اطراف حرم مطهر و مجتمع‌های تجاری اجرا داشتیم که استقبال مردم همیشه خوب و مثبت بوده است و برخی افراد هدایایی را به بچه‌های گروه تقدیم می‌کردند. در این میان به ندرت مخالفانی نیز وجود داشتند که تعداد آن‌ها بسیارکم بود.»
او ادامه می‌دهد: «موضوع این جشنواره امام رضا (ع) و بهار بود و ما سعی کردیم در قالب اجرا، لباس و تنظیم آهنگ، کاری نو به مخاطبان ارائه دهیم.»
اسبوچین معتقد است: «جشنواره هنر‌های شهری امسال به طور کلی خوب برگزار شد، اما نقاط ضعفی داشت که در سال‌های آینده باید نسبت به رفع و رجوع آن اقدام شود. اگر هماهنگی‌ها در حوزه تأمین برق گروه‌ها و مبحث مجوز‌ها بیشتر باشد کار شرکت کنندگان راحت‌تر خواهد بود. همچنین اگر در نقاطی که برای اجرا تعیین شده بود استیج وجود داشت، کیفیت کار مطلوب‌تر و به لحاظ بصری نیز بهتر بود.»
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
